Ten wykształcony na wrocławskiej ASP artysta zajmował się głównie malarstwem sakralnym. Aż do okresu II wojny światowej namalował wiele obrazów, fresków i witraży dla kościołów na Górnym Śląsku. W diecezji gliwickiej to m.in. polichromie bytomskich kościołów św. Jacka na Rozbarku, Świętej Rodziny na Bobrku, Podwyższenia Krzyża Świętego, św. Barbary, a także Chrystusa Króla w Gliwicach (część tych dzieł znamy dziś tylko z archiwaliów).

Platzek angażował się też w zadania konserwatorskie, jak np. rekonstrukcja malowideł w drewnianym kościele Wniebowzięcia NMP, translokowanym w 1926 r. z Zębowic do Gliwic. Jako członek Związku Górnośląskich Artystów (Bund für bildende Kunst in Oberschlesien) brał aktywny udział w wystawach. Oczywiście wielokrotnie malował św. Józefa.

Wzór pracujących

W kościele św. Alberta Wielkiego w Gliwicach podjął ten temat, odwołując się do ziemskiej codzienności Józefa – Żywiciela Syna Bożego i uświęcającego znaczenia pracy chrześcijanina. Platzek przedstawił świętego na tle górnośląskiego pejzażu z hutą, kopalnią, domami mieszkalnymi i bazyliką św. Piotra na horyzoncie. Zamiast tradycyjnej lilii wyposażył go w atrybut cieśli – piłę. Dzieło to wraz z obrazem Matki Bożej na tle pejzażu z okolicznymi kościołami oraz stacje drogi krzyżowej to jedyne pozostałości twórczości artysty w tej świątyni, którą pierwotnie zdobiły też jego malowidła Trójcy Świętej, apostołów, Najświętszej Maryi Panny i św. Alberta. Innym, bardziej tradycyjnym przykładem jest obraz św. Józefa z Dzieciątkiem w ołtarzu bocznym kościoła Ducha Świętego w Bytomiu. Mały Jezus błogosławi, bezpiecznie podtrzymywany przez swego ziemskiego opiekuna. Obraz emanuje pokojem, harmonią i światłem. To cecha charakterystyczna twórczości Platzka.

Zaproszenie do refleksji

Choć artysta (1892–1974) żył w czasach, gdy ludzkość doświadczyła potworności dwóch wojen światowych, a po drugiej z nich z racji pochodzenia musiał opuścić „swój” Kluczbork i Górny Śląsk, to swymi dziełami wciąż świadczył o królestwie nie z tego świata. W Niemczech upiększał kolejne świątynie – w Ratyzbonie, Górnym Palatynacie, Górach Smreczynach, Schwarzwaldzie i Westfalii Południowej, a pod koniec życia namalował nawet obraz dla Kościoła misyjnego w Afryce Południowej. Statyczne postacie, przemyślana kompozycja, nastrój powagi, majestatu. Zrównoważona paleta barw i perfekcyjny warsztat malarski. A przy tym – przenikliwe spojrzenia przedstawianych osób, jakby spoza czasu i ziemskiej przestrzeni. Kontemplując dzieła Platzka, trudno się oprzeć wrażeniu, że dzięki swej twórczej działalności w przestrzeni sacrum już za życia zajrzał za zasłonę wieczności, i teraz sam zaprasza do mistycznej relacji z Bogiem, jedynym prawdziwym źródłem pokoju i światła. Autorka jest konserwatorem zabytków diecezji gliwickiej.