W zbiorowej mogile na opuszczonym, zaniedbanym cmentarzu przy szpitalu psychiatrycznym w Lublińcu spoczywa – według oficjalnych szacunków – 194 dzieci. To ofiary makabrycznego „leczenia”, za pomocą którego naziści pod osłoną wojny wprowadzali swój plan likwidacji słabszych jednostek.
Rok 1939. Lubliniec jest małym, prowincjonalnym miasteczkiem, liczącym około 8 tys. mieszkańców. Może poszczycić się jednak sięgającą XIX w. tradycją wychowania i kształcenia dzieci i młodzieży, zwłaszcza tej „trudnej”, a także leczenia osób psychicznie chorych w rozległym kompleksie szpitali.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.