Z Miechowic do Tarnowskich Gór

Początkowo zastanawiano się nad założeniem domu zakonnego i budową zakładu w Popielowie na Śląsku Opolskim, jednak ostatecznie wybór padł na Miechowice, wówczas wieś pod Bytomiem. Pierwsi trzej kamilianie – ojcowie Bernhard Kaschny i Johann Bauer oraz brat Martin Ruten – przybyli do Miechowic w czerwcu 1904 r. Szybko okazało się, że oddany do użytku w sierpniu tego samego roku dom zakonny z lecznicą był za mały, by móc z powodzeniem realizować misję zakonu. Z braku miejsc zbyt wielu potrzebujących trzeba było odprawiać z kwitkiem. Traktując miechowicką placówkę jako tymczasową, zaczęto rozglądać się za dogodnym miejscem dla wybudowania klasztoru wraz z nowoczesnym zakładem leczniczym. Utworzono w tym celu specjalny komitet, na którego czele stanął hrabia Friedrich II Praschma, a znalazły się w nim tak zasłużone dla regionu postaci jak hrabia Franz von Ballestrem, hrabia Hans Ulrich von Schaffgotsch i hrabia Lazarus IV Henckel von Donnersmarck. Ten ostatni w październiku 1905 r. przekazał zakonnikom działkę na Galgenbergu, tarnogórskiej osadzie u stóp wzgórza, gdzie dawniej znajdowała się szubienica miejska. Jednocześnie kard. Kopp wyraził zgodę na przeniesienie placówki z Miechowic. Latem 1906 r. ruszyła budowa, na którą jeszcze w grudniu 1905 r. hrabia von Donnersmarck przekazał 40 tys. marek. Był to największy jednorazowy dar na cel inwestycji, która ostatecznie pochłonęła prawie 300 tys. marek. Prace postępowały w iście ekspresowym tempie. Jeszcze w październiku tego samego roku zawieszono wiechę i rozpoczęto prace wykończeniowe. Pod koniec maja 1907 r. do budynku wprowadzili się zakonnicy wraz z grupą 14 pensjonariuszy, a w Zielone Świątki 11 czerwca 1907 r. generał zakonu o. Francisco Vido dokonał uroczystego poświęcenia neogotyckiego kompleksu, na który składały się klasztor, lecznica dla alkoholików z 70 miejscami oraz kościół przyszpitalny pw. św. Jana Chrzciciela.