Reklama

    Nowy numer 13/2023 Archiwum

Cztery wieże ku niebu

Święta Jadwiga Śląska, fundatorka świątyń, której 750. rocznicę kanonizacji czcimy tego roku, nie powstydziłaby się tej budowli. Niezwykły kształt zawdzięcza twórczym projektantom, pragnącym wznieść jak najpiękniejszy dom Boży dla mieszkańców terenów zagrożonych szkodami górniczymi.

W kościele św. Jadwigi w Zabrzu-Porembie 22 października odbywa się odpust. Z  tej okazji warto przypomnieć historię tej oryginalnej, najmłodszej drewnianej świątyni w diecezji. Kościół św. Jadwigi zbudowano w latach 1928–1929 we wschodniej części Zabrza, w dzielnicy Poremba, istniejącej już w końcu XV w. Po I wojnie światowej na skutek migracji dzielnica przekroczyła liczbę 5 tys. wiernych. Proboszcz parafii św. Franciszka w Zabrzu, obejmujący Porembę opieką duszpasterską, stał się inicjatorem budowy nowej świątyni. Realizację planów utrudnił powojenny kryzys i inflacja. Dopiero 13 kwietnia 1926 r. parafia zakupiła działkę przy dawnej Kronprinzenstrasse. W 1929 r. uzyskano pozwolenie na budowę. Fundatorami była Kuria Biskupia we Wrocławiu, Państwowy Zespół Kopalń i Górnośląski Zakład Koksowniczy.

Dokumentację techniczną sporządził radca budowlany Beck, a kierownikiem budowy został budowniczy rejencyjny Karl Kattentidt. Ze względu na występujące w tym rejonie szkody górnicze i zagrożenie zapadania się terenu postanowiono wznieść świątynię w szkieletowej, drewnianej konstrukcji, która lepiej znosi naprężenia. Dodatkowym zabezpieczeniem było posadowienie konstrukcji na żelbetowej płycie, ważącej 57 ton!

Kościół reprezentuje styl modernizmu z elementami ekspresjonizmu. Zwraca uwagę ciekawą formą architektoniczną, rzadko spotykaną na Śląsku. Wzniesiony na planie dwunastoboku zbliżonego do owalu, nakryty stromym, wielospadowym dachem – imponuje ogromem. Budowlę ozdabiają aż cztery ośmioboczne wieże narożne, zwieńczone hełmami z iglicą. Pierwotnie elewacja była szalowana deskami w układzie poziomym, co dodawało całej bryle dynamizmu.

Prace budowlane rozpoczęto 16 maja 1928 r. 8 lipca 1928 r. ks. Bennek dokonał aktu wmurowania kamienia węgielnego w krypcie pod prezbiterium, a już 25 sierpnia 1929 r. pobłogosławił nową świątynię. 23 lutego 1930 roku kościół ustanowiono lokalią. Pierwszym duszpasterzem został ks. Paweł Janik. Kościół podporządkowano macierzystej parafii św. Franciszka do czasu spłaty wszystkich zaciągniętych pod dzieło budowy kredytów. 30 sierpnia 1932 r. sufragan wrocławski Walenty Wojciech poświęcił kościół. Kardynał Adolf Bertram, dekretem z 4 sierpnia 1937 r. podniósł lokalię do rangi samodzielnej kuracji (dekret wszedł w życie 1 października 1937 r.). Po wojnie nowa administracja kościelna uznała kurację jako samodzielną parafię.

« 1 2 »
oceń artykuł Pobieranie..

Wyraź swoją opinię

napisz do redakcji:

gosc@gosc.pl

podziel się

Reklama

Zapisane na później

Pobieranie listy