Naraz najgłębsze zakamarki skostniałej rzeczywistości wypełniły się barwami całego świata, a widoczny wówczas jak na dłoni jeden święty, powszechny i apostolski Kościół – ku zaskoczeniu wielu – okazał się pełen wiary, radości i entuzjazmu. Jako pierwszy uświadomił mi to rozpromieniony Nigeryjczyk, mijany przypadkiem podczas koncertu na tarnogórskim rynku, szturchając lekko ze stanowczym: „Hej!”.