Opowiada o Zaborzu Wsi

To kolejna ekspozycja prezentująca część miasta, którą można nazwać zabrzańską Atlantydą.

Wernisaż w Muzeum

Wystawa „Zabrzańska Atlantyda. Zaborze Wieś” w Muzeum Miejskim (ul. Powstańców Śląskich 3) pokazuje jedno z miejsc w obrębie dzisiejszego Zabrza, które w przeszłości tworzyło pewien zamknięty świat. Kształtowało sposób życia wspólnoty lokalnej, łączyło elementy kultury wiejskiej i miejskiej.

Rodowód Zaborza Wsi sięga średniowiecza, a pierwsza wzmianka pochodzi z zapisu Rejestru Ujazdu. W dokumencie datowanym na czas pomiędzy 1295 a 1305 rokiem odnotowano, że wieś Zaborze liczy 50 większych łanów frankońskich. Przez kolejnych pięć wieków wieś żyła rytmem typowej niewielkiej osady, której mieszkańcy trudnili się uprawą roli i hodowlą. Tym, co zadecydowało o zmianie jej charakteru, było uruchomienie w 1790 roku w bliskim sąsiedztwie kopalni Królowa Luiza, a w następnym stuleciu dużych zakładów przemysłowych (Huta Reden, koksownia, elektrownia). W stosunkowo krótkim czasie większość mieszkańców z rolników przeobraziła się w robotników. Niektórzy zachowali niewielkie poletka ziemi uprawnej, a pojedyncze rodziny, do początku wieku XX, nadal utrzymywały się z pracy na roli.

Miejsce to zmieniało się. Wybudowana została kaplica pw. Niepokalanego Poczęcia NMP (1871 rok). Dla robotników powstawały budynki mieszkalne, pojawiły się gospody, sklepy, warsztaty usługowe i rzemieślnicze. W 1862 roku we wsi uruchomiona została katolicka szkoła gminna.

Wystawie towarzyszą spotkania – pierwsze poświęcone było zaborskim kobietom, kolejne to: 22 marca – spotkanie „Niedopowiedziane (miejscowe) historie” i 20 kwietnia – „Ach, co to był za ślub” – spacer z Zaborza Wsi do kościoła św. Jana Chrzciciela w Biskupiach, 3 maja – finisaż wystawy.