Klaudia Cwołek: Jak doszło do utworzenia polskiej delegacji na spotkanie przygotowujące do Jubileuszu Życia Konsekrowanego, które odbyło się na początku lutego w Rzymie?

Anna Szadkowska OV: Było to życzenie watykańskiej Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, która zaproponowała sposób przygotowania i przeżycia Roku Świętego 2025 w Rzymie dla osób konsekrowanych. Składają się na nie cztery etapy, spośród których pierwszy pt. „Pragnienie pojednania” polegał na utworzeniu w poszczególnych krajach świata czteroosobowych delegacji. W skład każdej weszli przedstawiciele różnych form życia konsekrowanego – żeńskich i męskich zgromadzeń zakonnych, instytutów świeckich i stanu dziewic konsekrowanych, który ostatnio dynamicznie się rozwija, został dostrzeżony i miał w Rzymie mocną reprezentację. W zamyśle organizatorów jesteśmy pielgrzymami nadziei, osobami, które przez swoją konsekrację Bogu wnoszą w świat nadzieję na różnych płaszczyznach – od materialnej po duchową. Stąd także pragnienie wzmacniania jedności między nami, żebyśmy się nawzajem lepiej poznali, bo na co dzień może zbyt często ze sobą nie rozmawiamy, niewiele o sobie wiemy.

Media prezentowały zdjęcia z obrad, z dużymi okrągłymi stołami, za którymi siedzieli przedstawiciele różnych ras i kultur. O czym rozmawialiście?

Spotkanie rozpoczęło się 1 lutego i zakończyło czwartego dnia modlitwą Anioł Pański z Ojcem Świętym. Oficjalne rozpoczęcie miało miejsce w dużym hotelu na przedmieściach Rzymu. Tam w czwartek po południu i 2 lutego, w Dzień Życia Konsekrowanego, odbywały się spotkania w grupach, prowadzone w duchu synodalnym, w pięciu językach. Zostaliśmy zaproszeni do refleksji nt. nadziei, którą niesiemy i przez którą czynimy pokój w świecie, a która przekłada się też na konkretne czyny miłosierdzia. Ten główny temat został podzielony na trzy aspekty. Jedna grupa rozważała go w kontekście osobistym, personalnym, druga – wspólnotowym, eklezjalnym, a trzecia – w aspekcie społecznym i politycznym. Sposób rozmowy był dokładnie wyznaczony, w trzech rundach, z wysłuchaniem każdego, z przerwami na modlitwę i rozważanie, z możliwością odpowiedzi na to, co powiedziały pozostałe osoby. Przy różnorodności mentalności i języków zaskoczyła nas głębia wniosków, do których doszliśmy. Uczestnicy każdego z 30 stołów przygotowali swoje konkluzje, które zostały przedstawione na forum. To pozwoliło nam odczuć, jak wielobarwną różnorodnością jest Kościół i że w wielu miejscach przeżywa ogromną żywotność i świeżość. Jestem wdzięczna, że osobiście mogłam w Rzymie doświadczyć, na czym polega synodalność, o której teraz tyle się słyszy. Jest to sposób duchowej rozmowy, z dużą wzajemną uważnością, na głębszym poziomie, na którym staramy się rozeznać, do czego zachęca nas Duch Święty. Jest to też zadziwiające i często zachwycające, jak inni patrzą na tę samą sprawę.

Co Panią najbardziej zaskoczyło?

Mocno przeżyłam to, że ludzie, którzy przyjechali z krajów, gdzie trwają prześladowania chrześcijan, mają w sobie gorącą, żywą i pokorną wiarę. Widziałam, że potwierdza się opinia, iż tam, gdzie Kościół jest prześladowany, cierpiący, tam równocześnie ludzie są pełni nadziei i ufności, na przekór temu, co się wokół nich dzieje. Także podczas wspólnej pielgrzymki przez Rzym mieliśmy okazję wysłuchać ich świadectw, które były bardzo poruszające.