W Panteonie Górnośląskim w Katowicach 16 grudnia odbyło się spotkanie wychowanków, przyjaciół i znajomych ks. Herberta Hlubka z okazji 10. rocznicy jego śmierci, a także 65. rocznicy założenia przez niego pierwszego duszpasterstwa akademickiego na Górnym Śląsku.

− Trzeba być jednak wielkim człowiekiem, żeby gromadzić wokół siebie ludzi po śmierci, i to ludzi, którzy mają głęboko w pamięci zachowane wszystkie te wartości, które przekazywał ks. Hlubek − mówił dr n. med. Emilian Kocot, jeden z pierwszych wychowanków jego duszpasterstwa, późniejszy twórca i ordynator oddziału Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego w Szpitalu nr 2 w Sosnowcu. To on przekazał Panteonowi Górnośląskiemu w depozyt na dwa lata pamiątkowe paramenty liturgiczne ks. Hlubka, wykorzystywane w czasie wakacyjnych Mszy św. polowych.

− Duszpasterstwo akademickie budowało w sposób zupełnie odmienny od sytuacji ideologicznej w tamtym okresie – drugiej części XX wieku – wiele ludzkich umysłów i sumień. Dawało ogromy oddech wolności dla nas wszystkich − powiedział Ryszard Kopiec, dyrektor PG, przyjmując pamiątki.

Wykład pt. „Apologia i świadectwo. Refleksje ks. Herberta Hlubka na temat wiary” wygłosił jego przyjaciel ks. prof. Kazimierz Wolsza z Uniwersytetu Opolskiego.

Rozpoczął go cytatem z Pierwszego Listu św. Piotra: „Pana zaś Chrystusa uznajcie za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest” (1 P 3,15). Kierując się tym przesłaniem, w wykładzie przybliżył duchowe i intelektualne inspiracje ks. Hlubka, m.in.: ks. Romana Guardiniego, Maxa Schelera, ks. Kazimierza Kłósaka, ks. Józefa Tischnera i ks. Tomáša Halíka. Pokazał, jak ks. Hlubek łączył obronę − uzasadnienie wiary – z dawaniem świadectwa. Przytoczył także różne jego wypowiedzi, charakterystyczne w stylu. Wykład zakończył myślą, że dla nas wszystkich ważne są powroty do jego dziedzictwa, w którym znajdujemy wskazówki, jak żyć wiarą w labiryncie wolności.

W ramach spotkania odbyła się także projekcja dwóch filmów poświęconych ks. Hlubkowi – dokumentu przygotowanego przez Panteon Górnośląski oraz obrazu biograficznego „My z niego wszyscy. Życie i dzieło ks. Herberta Hlubka” (można go zobaczyć na YT). Wychowankowie przygotowali też okolicznościową książeczkę – „Portret zbiorowy”, złożoną z ich wspomnień, z biografią i zdjęciami. Dołączona jest do niej odmawiana przez ks. Hlubka „Modlitwa do Najświętszej Marii Panny we wszystkich sprawach duszy i ciała”.

Ks. Hlubek był przez większość swojego kapłaństwa duszpasterzem młodzieży akademickiej i inteligencji Górnego Śląska. Pierwsze DA założył dla studentów Śląskiej Akademii Medycznej, później rozszerzając tę działalność na inne ośrodki. Mimo raka krtani i utraty głosu nie zrezygnował z pracy duszpasterskiej, przez dziesiątki lat posługując się podręcznym mikrofonem i głośnikiem. W 2001 roku został pierwszym laureatem Nagrody Znaku i Hestii im. ks. J. Tischnera w kategorii inicjatywy duszpasterskie i społeczne współtworzące polski kształt dialogu Kościoła i świata. Pieniądze z nagrody przekazał Hospicjum w Gliwicach.

Zmarł po przeszło trzech latach ciężkiej choroby 20 grudnia 2013 roku, w wieku 84 lat, w swoim mieszkaniu w parafii Wszystkich Świętych w Gliwicach. Został pochowany w rodzinnym Borucinie k. Raciborza.

Cytaty – myśli:

Raczej stroniłem od sportu i życia towarzyskiego. Wyznaczałem sobie inne cele. Chciałem więcej czytać. Ciągle za mało mi było książek.

Nigdy nie chciałem, żeby ludzie byli pewni siebie. Oni mieli zrozumieć i przez zrozumienie stawać się kimś innym.

Zastanawiając się nad programem pracy (…), doszedłem do wniosku, że dziś najważniejszym celem jest spotkanie drugiego człowieka, budowanie więzi międzyludzkich, tworzenie wspólnot.

Przecież całe nasze życie, nasze religijne i wewnętrzne życie, na tym polega, aby być bliskim Jezusowi. To bliskość z Chrystusem spowoduje, że będziemy przestrzegać przykazań.

Wiara musi się wyrażać w życiu moralnym. Niemniej kerygmat nie może się sprowadzać do płytkiego, upraszczającego moralizowania. Wysiłek powiązania logosu z etosem musi podjąć każdy osobiście.

Przecież nie mogę być szubrawcem, skoro On daje mi przyjaciół i wspólnotę. Modlitwa jest wynikiem bycia. Jak Pan Bóg jest realny, to nie ma siły, żebym ja sobie z Nim nie pogadał.

Myśli ks. Hlubka – cytaty z wykładu ks. prof. Kazimierza Wolszy