Ks. Waldemar Packner: Pamięta Pani ten dzień?


Katarzyna Warachim: – Oczywiście. To był piątek 29 sierpnia 1980 roku. Tydzień wcześniej skończyłam 10 lat. Jak często po drodze ze szkoły bawiłyśmy się z innymi dziećmi na placu zabaw, niedaleko domu. I wtedy huśtawka uderzyła mnie w plecy. Niestety, złamała mi kręgosłup, w wyniku czego doznałam porażenia wszystkich kończyn, tzw. tetraplegii. Przez dwa lata walczyłam o życie, potem uczyłam się życia na wózku, na którym jeżdżę już ponad 32 lata.


Czy dziecku łatwiej pogodzić się z niepełnosprawnością niż dorosłemu?


– W pewnym sensie tak. Dziecko, skazane na opiekę rodziców, ciut łatwiej godzi się z wózkiem niż dorośli, którzy prowadzili aktywne życie, a nagle stali się niepełnosprawni, zależni od pomocy innych.