Kult Jezusowego Serca, obecny już w średniowieczu, odnowiono i rozwinięto w XVII i XVIII w. za sprawą objawień francuskiej wizytki św. Małgorzaty Marii Alacoque w Paray-le-Monial (1673–1675). Znacząco wpłynął on na wystrój wnętrz sakralnych. Początkowo do świątyń trafiały kopie obrazu autorstwa Pompeo Batoni (1760, kościół Il Gesù w Rzymie), pierwowzoru malowanego ściśle według przekazu wizjonerki. Ujrzała ona Chrystusa w czerwonej tunice (symbol męki i ludzkiej natury Syna Bożego) i niebieskim płaszczu (symbol natury Boskiej), trzymającego w lewej dłoni swe Serce, gorejące miłością ku ludziom, opasane koroną cierniową i zwieńczone krzyżem.