W diecezji mamy aż sześć świątyń parafialnych pod tym patronatem: w Bargłówce, Bytomiu, Rachowicach, Wieszowej, Wiśniczach i Koszęcinie. Ostatnia, prócz wielu przedstawień Trójjedynego Boga, może poszczycić się niezwykłym barokowo-ludowym obrazem „Objawienia Trójcy Świętej”. Anonimowe dzieło z XVIII w. wisi w nawie obok ołtarza św. Jana Nepomucena.

Po konserwacji w 2018 r. przez Grażynę Szczerbińską z Torunia możemy podziwiać je w pełnej krasie. Składa się z ośmiu scen ukazujących objawienia i cuda towarzyszące powstaniu kościoła. Data 1564 na obrazie umiejscawia tajemnicze wydarzenia na osi czasu. Malowidłom towarzyszą wierszowane inskrypcje w języku staropolskim.

Tajemnicza wizyta

Pierwsza scena ukazuje trójkę dzieci pod dębem i modlącą się kobietę: to Viktoria, córka miejscowego młynarza, dzieci zaś uosabiają Trójcę Świętą. „Troie dzieci niewiasta często tu widziała, co za znak osobliwy rzeczy uznawała” – głosi napis. Miały one objawiać się wielokrotnie i prosić o wybudowanie świątyni. Do dziś w prezbiterium można podziwiać pień dębu, pod którym rozegrała się niezwykła historia. W następstwie tego i innych zdumiewających wydarzeń z udziałem ludzi, zwierząt i cudownego źródła, o czym wspaniale opowiadają kolejne sceny obrazu, kościół wzniesiono w nietypowym miejscu: w dolinie zamiast na wzgórzu, i w znacznym oddaleniu od wsi. Wersję literacką legendy stworzył Juliusz Ligoń w poemacie „Cudowny kościółek Świętej Trójcy w Koszęcinie” z ok. 1885 r.

Sanctissima Trinita

Obecna świątynia to rozbudowana w 1724 r. wcześniejsza budowla, wzniesiona prawdopodobnie w 1568 r. po objawieniach, a zniszczona wskutek burzy w 1720 r. Nie brak tu wizerunków Trójcy Świętej. Najciekawszy to płaskorzeźba z 1 poł. XVIII w. o bogatym obramieniu snycerskim w formie akantu. Co ciekawe, gołębica Ducha Świętego zdobi głowicę berła, trzymanego wspólnie przez Ojca i Syna. Również w szczycie barokowej nastawy ołtarzowej widnieje obraz Trójcy Świętej (XVIII w.). Wreszcie w ambonie też jest motyw Boga Ojca (rzeźba, XVIII w.), Syna (obraz Dobrego Pasterza w zaplecku, XIX w.) i Ducha Świętego w glorii promienistej. Najbardziej oryginalny pozostaje jednak „znak osobliwy” trójki dzieci pod dębem: symbol Bożej łaski, która na zawsze wpisała się w historię Koszęcina. Autorka jest konserwatorem zabytków diecezji gliwickiej