Tytuł książki „Nie ma, nie ma, jak to bergmankowi” to cytat z przyśpiewki górniczej, nadany zebranym tekstom Mainki. Autorem wyboru, przekładu, opracowania i wprowadzenia do publikacji jest Sebastian Rosenbaum. Przedstawia w nim nietypową postać i twórczość pierwszego górnośląskiego pisarza robotniczego i gawędziarza, który był dwujęzyczny, ale tworzył w języku niemieckim, mimo że stale przywoływał słowiański charakter tej ziemi.

Karl Franz Mainka urodził się w 1868 roku w Tarnowskich Górach, zmarł w 1938 roku w Miechowicach, gdzie przeniósł się w wyniku podziału regionu górnośląskiego między Polskę i Niemcy w 1922 roku. Utożsamiał się z etosem górniczym, choć na swojej życiowej drodze zmieniał zawody, miejsca zatrudnienia i mieszkania. Publikował w gazetach codziennych, periodykach kulturalnych, pismach zakładowych i kalendarzach ludowych, ukazujących się na Górnym Śląsku. W formie książkowej wydał jedynie zbiór legend o Skarbniku.

Opublikowana przez Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Tarnogórskiej pozycja to pierwsza obszerna prezentacja jego twórczości w języku polskim. Składa się z pięciu części poświęconych kolejno Tarnowskim Górom; dziejom górnictwa, kultury górniczej i przemysłu; zwyczajom i obyczajom górnośląskim; podaniom i legendom oraz opowiadaniom i wspominkom. „Osprowki to opowieści mówione, zrodzone w rozmowie, co lepiej odpowiada charakterowi pisma Mainki niż takie oględne i obojętne określenia jak szkice, opowieści czy po prostu artykuły” – wyjaśnia we wstępie podtytuł książki Sebastian Rosenbaum. W jego przekonaniu termin ten dobrze oddaje swobodny ton większości tekstów zamieszczonych w tym tomie. Podkreśla przy tym, że górnośląskość tego słowa idealnie pasuje do Mainki, pisarza – jak mało który wśród autorów niemieckojęzycznych – górnośląskiego.