Wiersz Agnieszki Wloki

Dziękczynienie

Przed ciszą z pokorą uklękam

Przed pustką się kłaniam i łkam…

Nic nie rozumiejąc

Życia uczę się na nowo,

Lecz wiem, żeś Ty mu teraz prawdziwie Brat.

W Miłości zanurzyłeś go swojej

Otwarłeś bramy rajskich gajów.

Na ziemię zstąpiły Anioły

Do niebios wszedł on…

DZIĘKUJĘ CI, ŻEŚ MI GO DAŁ

W dobroci jego jestestwa

W bogactwie jego troski o świat…

Panie, niezasłużony to był dar

Ojca mieć utkanego z cudowności

Otulonego wiarą gorącą, nadzieją silną

Miłością przejrzystą jak łza.

Gorący Bogiem

Czuły człowieczeństwem

Transcendentny w immanencji

Będzie żył we mnie bez zmian.

Grudzień’2019

Józef Wloka zmarł w Wigilię Bożego Narodzenia w wieku 69 lat. 

  Grób na cmentarzu przy ul. Czołgistów w Zabrzu. Klaudia Cwołek /Foto Gość