Kiedy na początku kwietnia 1989 r. dobiegały końca obrady przy Okrągłym Stole, wielu sceptycznie oceniało ich przebieg. Generalnie nie dawano wiary kolejnym obietnicom składanym przez rządzących, ale i z ostrożnością przyglądano się propozycjom opozycji. Dominowały apatia i zmęczenie trwającym już prawie dekadę kryzysem. Raczej bez entuzjazmu przyjęto wiadomość, że w podpisanym 5 kwietnia 1989 r. porozumieniu ustalono, iż zostaną przeprowadzone częściowo wolne wybory do Sejmu i całkowicie wolne do drugiej izby parlamentu – wskrzeszonego po trwającej pół wieku przerwie Senatu. W Sejmie 35 proc. mandatów mieli otrzymać zwycięzcy głosowania na zasadach demokratycznych, a w Senacie walka mogła toczyć się o całą pulę. Niebawem ruszyły przygotowania do wyborów, które wyzwoliły społeczny entuzjazm, stłumiony w poprzednich latach.

Komitety Obywatelskie

Już 12 kwietnia w sali domu parafialnego przy kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach powołano do istnienia Śląsko-Dąbrowski Komitet Obywatelski „Solidarność”. Jego celem było przeprowadzenie kampanii wyborczej tzw. strony solidarnościowej. Dwa dni później w Zakładowym Domu Kultury kopalni „Bobrek” zainicjował działalność Komitet Obywatelski „Solidarność” w Bytomiu.

W jego składzie znalazło się około 50 działaczy do niedawna jeszcze podziemnych struktur Solidarności z Bytomia, Piekar Śląskich i Tarnowskich Gór oraz osoby związane z Klubem Inteligencji Katolickiej i Duszpasterstwem Ludzi Pracy. Przewodniczącym został Eugeniusz Polmański, działacz Solidarności z kopalni „Andaluzja” w Piekarach Śląskich i członek regionalnych władz związku. W Gliwicach i Zabrzu postanowiono połączyć siły, tworząc Gliwicko-Zabrzański Komitet Obywatelski „Solidarność”, który ukonstytuował się 20 kwietnia 1989 r. podczas spotkania w salce parafialnej przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach, gdzie gospodarzem był proboszcz o. Jan Siemiński. Również i tutaj zebrało się ponad 50 osób reprezentujących środowiska opozycyjne z Gliwic i Zabrza. Na przewodniczącego wybrano Jana Mazurkiewicza, działacza Solidarności z Gliwic, uczestnika obrad Okrągłego Stołu w zespole ds. ekologii.

Drużyna Lecha i „bezpartyjni bolszewicy”

Gliwice znalazły się w 37. okręgu wyborczym, w którego skład weszły również Zabrze oraz gminy Pilchowice, Rudziniec i Sośnicowice. Solidarnościowymi kandydatami na posłów zostali lekarka Elżbieta Seferowicz i pracownik naukowo-dydaktyczny Politechniki Śląskiej dr inż. Janusz Steinhoff. W sąsiadującym 38. okręgu wyborczym znalazły się Bytom, Piekary Śląskie, Tarnowskie Góry, Pyskowice, Toszek oraz gminy Świerklaniec, Tworóg i Zbrosławice. Tutaj z ramienia Komitetu Obywatelskiego do Sejmu kandydowali pracownik kopalni „Andaluzja” Piotr Polmański, polonista i prywatny przedsiębiorca Zenon Pigoń oraz publicysta Adam Michnik, który w maju 1989 r. stanął na czele redakcji „Gazety Wyborczej”. Solidarnościowymi kandydatami na senatorów w obydwu okręgach zostali fizyk prof. August Chełkowski, adwokat Leszek Piotrowski oraz prawnik i współpracownik miesięcznika „Więź” Andrzej Wielowieyski. Genialnym pomysłem z punktu widzenia marketingu politycznego było sfotografowanie kandydatów Komitetu Obywatelskiego z Lechem Wałęsą i wykorzystanie tych fotografii na jednolicie wyglądających plakatach. Przeciwko chaotycznie lansowanym ludziom obozu władzy stanęła do walki zwarta „drużyna Lecha” pod rozpoznawalnym logo Solidarności.