Czcigodny Księże Biskupie Janie, pasterzu Kościoła Gliwickiego, Bracia Biskupi i Kapłani, Ojcowie Redemptoryści z Ojcem Prowincjałem na czele, Siostry i Bracia zakonni, przedstawiciele Władz miasta i regionu, Bracia i Siostry!

1. Odczytana przed chwilą Ewangelia (J 19, 25-27) zaprasza nas, byśmy myślą i sercem przenieśli się na wzgórze jerozolimskiej Kalwarii, gdzie dopełniała się ofiara Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, który umierał za zbawienie świata. Cierpiał i umierał za zbawienie każdej i każdego z nas. Stajemy pod krzyżem naszego Pana. Wpatrujemy się w Jego umęczone ciało. A pod krzyżem dostrzegamy kilka postaci, wśród nich oniemiałą z bólu Matkę Ukrzyżowanego.

Maryja towarzyszyła Synowi do końca. Była u początku i kresu Jego egzystencji na ziemi. I właśnie w ostatnich chwilach, zanim powierzył On swego ducha Ojcu niebieskiemu, wypowiedział słowa, które Kościół przyjął jako Jego testament. Ewangelista Jan, jako naoczny świadek, tak opisał te chwile: „Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka Twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27).

2. Kościół wspomina to wydarzenie, nieustannie powracając do niego, bo stało się ono istotnym rysem jego tożsamości jako wielkiej wspólnoty uczniów ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana. Matka Jezusa stała się Matką Jego uczniów. Tak było u początków rodzącego się, pierwotnego Kościoła, który trwał na modlitwie z Maryją. Tak było i jest obecnie, gdy po swym wniebowzięciu Najświętsza Maryja Panna zaczęła swoją macierzyńską miłością wspierać z wysoka Kościół pielgrzymujący i wstawiać się za nami u tronu Najwyższego. Wierzymy głęboko, że wspomaga nas nieustannie. Wierzymy, że wsłuchuje się w nasze lęki i niepokoje, że cieszy się z naszych zwycięstw i smuci się z naszych niepowodzeń. Wierzymy, że towarzyszy naszym zamierzeniom i nadziejom. Wiemy, że czyni to dyskretnie, ale skutecznie, bo taki był Jej styl, czego dała dowód chociażby w Kanie Galilejskiej. Wspomaga nas nieustannie.

3. Wszechmocny dokonał w Maryi wielkich rzeczy, a gdy Jej ziemska pielgrzymka i służba dobiegła kresu, została z ciałem i duszą wzięta do nieba i wyniesiona do chwały. Tam, w niebie, pełni dalej swoją służbę u boku swego Syna, Króla Wszechświata. Zasługuje więc w pełni na królewski tytuł, a dla Niej królować to znaczy służyć.

Królowej przysługuje korona. W wypadku Maryi korona jest symbolem Jej wyjątkowego, boskiego macierzyństwa oraz Jej niepowtarzalnej roli w historii zbawienia. Taki jest najgłębszy sens dzisiejszej ceremonii, dzisiejszej koronacji. Nakładając korony, pobłogosławione przez Papieża Franciszka, w duchowej łączności z nim i z Kościołem powszechnym, chcemy przez ten gest wyrazić naszej Matce i Królowej wdzięczność za Jej opiekę nad nami, za Jej panowanie w naszych sercach, w naszych rodzinach i w środowiskach, za Jej znaczącą obecność we wspólnocie Kościoła Gliwickiego i w naszej Ojczyźnie.

Aktu koronacji dokonuje Biskup, ale jest ona zbiorowym czynem nas wszystkich, uczestników tej niecodziennej uroczystości. Jest ona dziełem naszych umysłów i serc. Jest wyrazem wdzięczności za wielowiekową obecność Maryi na tej ziemi. Jej opieki doświadczali już mieszkańcy Gliwic w czasie ataku szwedzkiego w 1626 roku. Jak wiadomo, sam obraz, który dzisiaj koronujemy, przybył tutaj w 1921 roku, dzięki staraniom ojców redemptorystów, gorliwie szerzących w Kościele nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Kopie rzymskiego oryginału odbierają cześć na całym świecie, a jedna z nich przywędrowała do Gliwic. W kręgu gliwickiego i łaskami słynącego wizerunku Maryi działała Sodalicja Mariańska, a także Arcybractwo Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zlikwidowane w czasach komunistycznych. Tutaj zanosili i nadal zanoszą do Niej modlitwy potomkowie tych uczniów Jezusa, którzy zamieszkiwali tę ziemię od pokoleń. Tutaj odbiera Ona również cześć od tych, którzy pośród zawieruchy wojennej przybyli tu z kresów Rzeczypospolitej. Dzisiaj stanowią wszyscy jedną wspólnotę, jeden Kościół Gliwicki, zjednoczony więzami wiary, nadziei i miłości swoich wiernych oraz ich pasterzy.

Jakże wymowny jest fakt, że gliwicki obraz Matki Nieustającej Pomocy odbiera cześć w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego. Na obrazie przedstawiającym Jezusa przytulającego się do Matki, widnieją jednocześnie narzędzia Jego męki. Syn Boży stał się człowiekiem, narodził się z Maryi Panny, został umęczony i ukrzyżowany, aby pojednać niebo z ziemią, aby nam otworzyć drogę do Bożego i odwiecznego królestwa życia i miłości, będącego celem naszego wędrowania na ziemi. W tym dziele zbawienia Maryja odegrała niepowtarzalną rolę i nadal ją odgrywa. Również Jej duszę przeniknął miecz, jak prorokował starzec Symeon (por. Łk 2, 35). W Jej życie wpisał się głęboko Krzyż, który stał się znakiem naszego zbawienia.

4. Koronacja wizerunku Maryi, uznanie i podkreślenie Jej królewskiej godności, łączy się z przyjęciem zobowiązania do życia jeszcze bardziej zgodnego z Ewangelią Jej Syna, Jezusa Chrystusa.

W dzisiejszej Europie, niechętnie przyznającej się do swoich chrześcijańskich korzeni, wyzwaniem dla Kościoła i nas wszystkich staje się sekularyzm, czyli próba urządzania sobie życia bez Boga, na własną rękę, jak gdyby Bóg nie istniał i nie miał człowiekowi nic do powiedzenia i ofiarowania. Wiemy, że taka koncepcja życia jest tragicznym nieporozumieniem, bo przecież nie możemy odcinać się od korzeni i źródeł. Bez Boga marniejemy. Od Boga bowiem wyszliśmy i do Boga zmierzamy, i ostatecznie tylko On nadaje sens naszemu życiu i śmierci, naszym radościom i cierpieniom.

Wielkim wyzwaniem jest sytuacja polskich rodzin. Zwrócił na to nam uwagę Papież Franciszek podczas wizyty ad limina Apostolorum polskich biskupów w Rzymie. Z niepokojem patrzymy na wysoką liczbę rozwodów. Coraz trudniej przychodzi małżonkom pozostać wiernym miłości, którą ślubowali przy ołtarzu. Jak bardzo cierpią na tym ich dzieci! Tę ważną i trudną sprawę powierzamy dzisiaj Maryi.

Wyzwaniem staje się rzetelne przygotowanie młodych Polek i Polaków do małżeństwa. To zadanie spoczywa w pierwszym rzędzie na rodzinach, ale także na duszpasterzach. Wsłuchujemy się w słowa Ojca Świętego Franciszka, skierowane do Kościoła w Polsce: „Niech wspólnoty kościelne będą miejscami słuchania, dialogu, pocieszenia i wsparcia dla małżonków na ich wspólnej drodze i w ich misji wychowawczej. Niech rodziny zawsze znajdą w duszpasterzach wsparcie autentycznych ojców i przewodników duchowych, którzy będą je chronili przed zagrożeniami negatywnych ideologii i pomagali stawać się silnymi Bogiem i Jego miłością” (7 II 2014).

Nie może nam być obojętny los ubogich, bezrobotnych, bezdomnych, chorych, a także wielodzietnych rodzin. Wrażliwość i solidarność z nimi w każdej wspólnocie parafialnej jest sprawdzianem autentyczności i głębi naszej wiary!

Oto tylko niektóre wyzwania i zadania, jakie stają przed nami.

5. Niedawno przeżyliśmy wielkie wydarzenie, jakim była kanonizacja Jana Pawła II. Stanowiła ona oficjalne potwierdzenie jego świętości, jego drogi służby Bogu i człowiekowi. Wyjątkowość tego wydarzenia polega na tym, że przecież jeszcze niedawno Ojciec Święty na naszych oczach pełnił tę służbę. Spotykaliśmy się z nim, słuchaliśmy go, towarzyszyliśmy mu także modlitwą i sercem w jego cierpieniach i umieraniu. Był przewodnikiem wiary na drogach wiary dla nas i dla milionów chrześcijan na całym świecie. A teraz mamy w nim orędownika naszych spraw u tronu Najwyższego Pana.

Jakże nie wspomnieć dzisiaj faktu, że Jan Paweł II powołał do istnienia Diecezję Gliwicką dwadzieścia dwa lata temu. I jakże nie wspomnieć jego wizyty na lotnisku Aeroklubu Gliwickiego 17 czerwca 1999 roku, dwa dni po zaplanowanej dacie. Pamiętamy z jaką radością przyjęliście go wtedy! A jakże się cieszył on sam, dziękując wam za cierpliwość! Mógł – jak sam powiedział ze szczyptą humoru – wracać do Rzymu ze spokojnym sumieniem…

Świętość Jana Pawła II jest nam tak bliska! Ona może i powinna przemawiać do naszej wyobraźni. Może i powinna przekonywać nas, że świętość jest powołaniem każdego ucznia Jezusa, każdego chrześcijanina. On zaprasza każdą i każdego z nas do przyjaźni, do wspólnoty życia ze sobą, a więc do świętości.

Świętość Jana Pawła II wyrażała się w jego umiłowaniu Boga, w jego życiu duchowym i modlitwie oraz w jego służbie Kościołowi i światu. Podobna droga miłości i służby, w konkretnych warunkach życia, otwiera się przed każdym z nas. Do nas należy, czy zechcemy odpowiedzieć na Boże natchnienia, na codzienne wyzwania, jakie przed nami stają.

6. Matko Boża Nieustającej Pomocy,

Do Ciebie zwracamy dziś nasze myśli i serca.

Dziękujemy Ci za Twoją opiekę nad nami,

nad naszymi rodzinami i wspólnotami,

nad Kościołem Gliwickim

i nad całym Kościołem w naszej Ojczyźnie.

Pragniemy nałożyć korony na Twoje i Twojego Syna skronie.

To znak, że chcemy, byś była zawsze naszą Matką i Królową.

To znak, że chcemy pozostać wierni Twojemu Synowi

i budować na ziemi Jego królestwo –

królestwo dobra i miłości,

królestwo sprawiedliwości, solidarności i pokoju.

Matko Boża Nieustającej Pomocy,

wspieraj nas i prowadź do swego Syna.

Niech On będzie dla nas drogą, prawdą i życiem.

Niech On będzie królem naszych serc.

Amen!